Hindi ko talaga alam

Habang sinusulat ko ang entry na ito, nanginginig ang kamay ko, pati ang sikmura ko... well, not with the usual thing dahil gutom ako, but with new feeling... actually, di ko alam kung ano yung nararamdaman ko...

I have read a friend's blog and just to find out something tungkol sa buhay niya... mamalita ba. Well, basta. Siguro, ang nangyayari sa akin ay sort of na selos. Pero hindi naman kasi ako important dahil friend lang talaga... dahil sa JPIA. Pero siguro, ganito talaga ang nararamdaman ko dahil I want to know them all more, not just to be included in their barkada, but just to know who they really are.

Ngayon lang ako naging ganito. Since I entered college. I want to explore myself. Hindi ko alam kung ano ang isusulat ko, grabe, nanginginig talaga ang kamay ko sa nararamdaman ko... Sabi ko nun, I won't be close to anyone else sa UP, except Doray. But I was wrong, very wrong. Tila pinarusahan ako ng Diyos. Nang makilala ko ang Hermo block, I can't afford not to go with them (Norlyn, May, Kezia, Lia, others). Iniisip ko kasi noon, dahil iba-iba kami ng kurso, after a year, hindi na kami magkikita-kita. And that happened. Since nagshift na ako sa BAA, hindi ko na nakita si Norlyn dahil AS-based pa din ang subjects niya, Mae ganun din. Kezia, Econ na, Lia, though BA, hindi masyado dahil may Ba friends din siya. Masaklap pa is, di na kami nagkikita ni Rhodora, except barkada bonding na thrice lang nagmaterialize. Si Cleiza, a former Hermo block (salvaged by change of mat), ang naging kausap at kaclose... Stat, Econ, JPIA.... hahaha...

Then JPIA arrived... ayun, ang daming nakilalang tao. Sa sobrang dami, I resisted at first to get close with them. Hanggang ngayon, I regret that move, kasi nahiya talaga ako nun. I swam into a pool na punong-puno ng diverse, yet cool people. And from the moment I went to AO/AP... My life has changed.

Then I left UP... also, that has turned my life against the path I should be heading. Wala e, nagkaganito pa... ayun, so the chance to get to know more ang mga taong ito ay nawala. Kulang ang second sem at summer... Kulang na kulang... Nanghihinayang lang ako at ganito ... hindi ako nanghinayang for the move ng pag-alis. Nanghinayang ako sa mga tao, especially the JPIAns.... sobrang mahal ko na sila...

wala na yung panginginig ng kamay. the last tym na nangyari ito ay nung umiyak ako nung planning sem.